"Morten Langeland har i sin fjerde diktsamling innfridd hva han overhodet ikke har lovet. Det er ustyrtelig morsomt å følge ham på ferden. Han leker og spidder, fråtser i ord og skaper nytt hvor det trengs. Han er en poet for framtida og kommer til å selge omtrent ingenting."

"Zoonetter er av forlaget blitt kalt en samling nåtidssonetter, en betegnelse som passer godt på kombinasjonen av syntaktiske hopp, fnisfremkallende ordspill og henvisninger til alt fra rollespill og Instagram til reptilhjernen og Tor Ulven. (...) Blikket som anlegges er manisk desillusjonert, men ikke uten glimt i øyet, som i Langelands tre tidligere bøker sitter humoren løst (...) en fremfusende konseptualist som ikke går av veien for å by leseren reell motstand."

"I en tvådelad bok har Langeland skrivit arton gånger två sonetter (36 stycken inalles), men i stället för att följa kutym med en vändbar bok går de två häftena in i varandra, med titeln 'menneske' och 'dyret'. (...) Det är en pigg dubbelsamling, svår att nagla fast och ge en definitiv summering av. (...) Det här är dikt som i högre grad än kräver något av tillvaron, önskar sig saker, och jag kan inte tillräckligt betona hur mycket värdefullare den inställningen är."

"Som tittelen på boken mer enn antyder, dreier det seg om en samling tweakede sonetter. For å være mer presis: 36 sonetter, fordelt på to like store avdelinger, kalt henholdsvis menneske og dyret. De to delene begynner og slutter på hver sin kant, holdt sammen av et omslag brettet i tre – slik at det når man setter boken på høykant danner bokstaven Z. (…) Det virker ikke riktig å kalle Zoonetter for en mørk bok, til det er den for energisk og overskuddspreget, men jeg leser den som en bok som kjemper med et mørke. Som både tittelen og de kullsvarte boksidene signaliserer, er det natt i dyrehagen – og det er nærliggende å forstå det også i overført betydning, som en dyster samtidsdiagnose. Men den hvite skriften lyser bokstavelig talt opp i mørket, som månelys over sidene."

"Sjølv om dikta plasserer seg eit godt stykke frå normalspråket, er dei likevel spekka av attkjennelege språkteikn frå den teknologiinfluerte verda me lever i: slanguttrykk, tekniske termar, referansar frå populærmusikk, forkortingar, ordspel, anglisismar og varemerkenamn, alt i ei herleg babelsk bryting. (...) Sonettforma er eit bur, eit gitter språket vert låst i. Bak versegitteret mobiliserer Langeland til motstand, han freistar å finne vegar ut or den språklege tvangsordninga poesien sjølv skriv seg fram i. Betrakta som sonettar er dikta til Langeland ureine, ville og organiske"

"I Zoonetter makter Langeland å innkapsle erfaringer som virker veldig nåtidige, samtidig som man gjennom sprinklene, så å si, skimter en større himmel: de større systemene som virker inn i våre liv, og som vi selv virker inn i."